حذف دی اکسید کربن و بازار آتی

قراردادهای آتی ابزارهای مالی مبادله ای هستند که طرفین را قادر می سازد از قبل قیمت را برای عملکرد بعدی در یک قرارداد برطرف کنند. قراردادهای رو به جلو نیز مستلزم تسویه حساب آینده هستند ، اما آنها مستقیماً بین دو طرف معامله می شوند. معاملات آتی و جلو در تجارت کالاها استفاده می شود ، زیرا تولید کنندگان هنگام برنامه ریزی تولید به دنبال امنیت مالی هستند. ما در مورد استفاده احتمالی از قراردادهای آتی در بازارهای حذف دی اکسید کربن (CDR) بحث می کنیم. نتیجه گیری که آنها یک مزیت اصلی (امنیت نزدیک قیمت برای آلاینده های فعلی) و یک نقطه ضعف اصلی دارند (ترکیبی از نوسانات قیمت بالا و حجم بالا تجارت به معنای قراردادهای صادر شده توسط بخش خصوصی ممکن است باعث خطر اقتصادی سیستمیک شود). بر این اساس ، ما به پتانسیل توسعه بازارهای آینده در CDR توجه می کنیم ، اما در مورد چشم انداز عدم موفقیت بازار احتیاط می کنیم. به طور خاص ، ما استفاده از بازارهای تنظیم شده را در نظر می گیریم: برای اطمینان از اطمینان قراردادها ، و این خطر اخلاقی به حداقل می رسد. در حالی که مقررات تضمین های افزایش یافته را ارائه می دهد ، ما با این رویکرد ناسازگاری های اساسی را شناسایی می کنیم - به طور کلی آن را ناکافی می کنیم. در پایان ، ما پیشنهاد می کنیم که فقط دولت ها می توانند واقعاً از بازارهای آینده بلند مدت CDR پشتیبانی کنند. ما به برنامه های طولانی مدت CDR توسط دولت ها توجه می کنیم و استفاده از آینده های تحت حمایت دولت را برای حمایت از این اطمینان ها پیشنهاد می کنیم.

استناد به صادرات و چکیدهBibtex RIS

محتوای اصلی این کار ممکن است تحت شرایط مجوز Creative Commons Attribution 3. 0 استفاده شود. هرگونه توزیع بیشتر این کار باید نسبت به نویسنده (ها) و عنوان اثر ، ژورنال استناد و DOI حفظ شود.

1. معرفی

گازهای گلخانه ای انسان شناسی (GHGS - به طور کلی CO₂) دمای جهانی را افزایش دهید. شرکت جوی₂برای هزاره ها ادامه می یابد [1] ؛این در اصل یک مشکل سهام است ، نه یک مشکل جریان.

حذف دی اکسید کربن (CDR) به طور گسترده مورد بحث قرار گرفته است ، و می توان زیر مجموعه ای از حذف گازهای گلخانه ای (GGR) در نظر گرفت [2]. GGR علاوه بر این شامل به عنوان مثال است. متان (ch₄). توافق نامه کیوتو واحدهای مبلغ اختصاصی (AAUS) را تعریف می کند [3]. اینها برای CO تعریف نشده اند₂به تنهایی - و شامل سایر GHG ها ، در مقادیری که معادل پتانسیل گرم شدن کره زمین آنها (GWP) است. تمایز CDR/GGR به دلایل هم ارزی اثر مرتبط است - علی رغم دیفرانسیل هزینه بالقوه قابل توجه. به عنوان مثال ، حذف متان از CO ممکن است ارزان تر باشد₂(با در نظر گرفتن پتانسیل گرم شدن کره زمین متفاوت آنها [4]). از این رو ، لازم است GGR و CDR را در نظر بگیریم. از آنجا که CDR اصطلاح گسترده ای است و تا کنون بزرگترین مؤلفه GGR امکان پذیر است ، ما از CDR به عنوان اصطلاح اصلی خود در این بحث استفاده می کنیم. 1

عملکرد اقتصادی راه حل های گرم شدن کره زمین ممکن است با تغییر زمان CDR در میان مدت بهینه شود-برای استفاده از کاهش هزینه های پیش بینی شده. بنابراین ، توافق نامه اخیر پاریس به شدت به فن آوری های انتشار گازهای گلخانه ای منفی (NET) متکی است تا با انتشار گازهای گلخانه ای نزدیک به مدت CO مقابله کند₂در بازه های زمانی ده ساله ، حتی همانطور که پیش بینی می کند تلاش های کاهش همزمان [6].

ما امکاناتی را برای توسعه بازارهای آینده برای CDR/GGR در نظر می گیریم ، زیرا فن آوری های جدید تمایل به کاهش قیمت دارند [6]. بسیاری از فن آوری ها (به عنوان مثال تلفن های همراه ، رایانه ها ، اتومبیل ها ، تلفن) از حفظ مواد اصلی غنی به بازار انبوه در طی چند دهه استفاده کردند [8]. تعصب بقا وجود دارد: فقط فن آوری های موفق برای ارتقاء پذیرش گسترده به اندازه کافی در قیمت قرار می گیرند. با این وجود ، منطقی است که انتظار داشته باشید یک سقوط قیمت CDR مبتنی بر فناوری باشد [9]. با توجه به انتظار از تقاضای مداوم ، یک سرمایه گذار معقول ممکن است امروز به دنبال فروش تعهدات CDR باشد و خطر تحویل فناوری را با قیمت پایین تر فردا فرض کند. سؤال این است که آیا بازار آینده CDR واقع بینانه ترین روش برای سازماندهی انتقال ریسک است یا خیر ، و اگر نه ، گزینه های دیگری وجود دارد.

بخش 2 عملکرد بازارهای رو به جلو و آتی را به طور کلی با اشاره ویژه به قراردادهای طولانی مدت در نظر می گیرد. بخش 3 در مورد چگونگی سازماندهی بازار آینده CDR ، ارائه نمونه های قرارداد بحث می کند. بخش 4 سناریوهایی را برای عدم موفقیت بازار و پاسخ های نظارتی احتمالی در نظر می گیرد. بخش 5 برخی از نتیجه گیری ها و امکانات را برای تحقیقات آینده ارائه می دهد.

2. بازارهای رو به جلو در مقابل بازارهای آتی

قراردادهای رو به جلو و آتی دو نوع ابزار مالی هستند که اکنون قیمت عملکرد را در آینده برطرف می کنند و وسایل نقلیه مناسبی را برای وام گرفتن و وام در بازارهای کالا فراهم می کنند [10]. قراردادها ، قراردادها ، قراردادها برای اختلاف و توافق نامه های مبادله همچنین شامل تسویه حساب آینده است و ابزارهای قابل تجارت جایگزین را شامل می شود که شامل بسیاری از همان احتیاط ها و همچنین برخی از خطرات اضافی است که در زیر مورد بحث قرار می گیرد. قراردادهای بدهی کربن راه حل ممکن دیگری را ارائه می دهد ، که ما در بخش 3 [11] در نظر می گیریم. بحث ما در بخش 4 همچنین در مورد این طرح های جایگزین بازار اعمال می شود.

قرارداد پارادایمیک برای فروش آتی یک محصول کالایی است. در مواجهه با قیمت های نامشخص در بازار، یک کشاورز ممکن است به دنبال فروش پیش فروش محصولات کشاورزی قبل از تولید باشد. این امکان محاسبه مطمئن حاشیه ها را فراهم می کند - حداقل تا حدی که بتوان خروجی را پیش بینی کرد.

انتقال ریسک در هر دو بازار آتی و آتی به باور شرکت کنندگان در مورد قیمت های آتی بازار در طول عمر قرارداد بستگی دارد. به طور کلی، فروشندگان یک کالا از بازارهای آتی (حداقل در تئوری) برای انتقال ریسک استفاده می کنند: کاهش هزینه های تامین مالی. افزایش توانایی انجام مطمئن تعهدات تجاری؛و غیره به طور همزمان، این قراردادها به تولیدکنندگان عمده فروشی یک استراتژی پوشش ریسک واقع بینانه در برابر نوسانات کوتاه مدت قیمت مواد خام ارائه می دهد. کشاورز می تواند خطر کاهش قیمت غلات را در آینده کنترل کند و نانوا نیز می تواند خطرات ناشی از افزایش قیمت ها را کنترل کند. هر دو طرف می توانند از قرار گرفتن در معرض نوسانات قیمتی محافظت کنند. آلفرد مارشال سود اجتماعی چنین بازارهایی را با این جمله خلاصه کرد: «حفاظ کننده حدس و گمان نمی کند: او بیمه می کند» [12].

در عمل، معاملات آتی کالاها همیشه به اندازه کافی قیمت ها را پیش بینی نمی کنند، در عوض از یک پیاده روی تصادفی پیروی می کنند [13]. بنابراین اختلاف نظر تجربی قابل توجهی در مورد ارزش قراردادهای آتی در مدیریت ریسک وجود دارد. شواهد بهتری وجود دارد مبنی بر اینکه شرکت های تجاری از قراردادهای آتی به عنوان ابزار آربیتراژ و کاهش هزینه های مبادله استفاده می کنند [14].

دانشگاهیان و متخصصان امور مالی نیز تمایز مهمی بین بازارهای اولیه و ثانویه قائل می‌شوند: بازارهای اولیه جایی هستند که خریداران (یا سرمایه‌گذاران) ابزارهای مالی را از شرکت‌هایی که آنها را منتشر می‌کنند خریداری می‌کنند، در حالی که بازارهای ثانویه راهی را برای خریداران و فروشندگان ارائه می‌دهند تا بین خودشان معامله کنند. بازارهای ثانویه متشکل از شرکت‌کنندگان متنوع بازار با طیف وسیعی از انگیزه‌ها، از جمله سرمایه‌گذاران، سفته‌بازان، پوشش‌دهندگان و آربیترترها هستند. آنها نقدینگی را برای خریداران ابزار اصلی فراهم می کنند که ممکن است نیاز داشته باشند یا بخواهند ارزش قرارداد را فوراً درک کنند [15]. این یک باور شناخته شده در امور مالی است که سلامت بازار اولیه به یک بازار ثانویه قوی بستگی دارد [16].

بر خلاف رو به جلو دو طرفه ، آینده به طور کلی مبادله ای مبادله می شود. مبادلات الزامات حاشیه ای و سایر قوانین و مقررات را تحمیل می کند. آنها معمولاً نیاز به نگهداری سپرده (به طور معمول 2 ٪ تا 10 ٪) دارند تا در برابر خطر عدم عملکرد محافظت کنند. بازارهای آتی مدرن برای حفظ نیازهای "علامت به بازار" برای ارزیابی مجدد با تغییر قیمت ، روزانه سپرده ها را تنظیم می کنند. بازارهای ثانویه بزرگ برای بسیاری از معاملات آینده کالا وجود دارد. از اواسط قرن 19th ، بازارهای آتی قرارداد دانه به طور گسترده در ایالات متحده مورد استفاده قرار گرفته است. اگرچه قراردادهای آتی حتی امروز در مبادلات منطقه ای معامله می شود ، اما هیئت تجارت شیکاگو (CBOT) سهم شیر از معاملات آتی در ذرت و گندم را از اوایل قرن بیستم به بعد انجام داده است [17].

نقش مبادلات به عنوان مقامات پاکسازی مرکزی از ویژگی های مهم بازارهای آینده است. فروشنده یک سرویس فرض می کند که همتای آنها قادر به انجام آن است ، اما ممکن است با شرایطی روبرو شود که آنها هیچ کنترلی از این که این طرف مقابل نهایی در واقع چه کسی است ، ندارند. بر این اساس ، یا ساختار قرارداد (از طریق یک سپرده بزرگ و بالقوه قابل گسترش) یا تنظیم بازار (با اطمینان از ظرفیت مالی طرفین بازرگانی) لازم است - برای اطمینان از وجود یک طرف مقابل معتبر در وجودزمان قرارداد به موعد کاهش می یابد. نیاز به ارائه این ضمانت ها (یعنی یک همتای پاکسازی مرکزی با جیب های عمیق) ، در کنار ظهور تجارت الکترونیکی ، دستیابی به مبادلات توسط بازیکنان بزرگی مانند گروه CME یا Eurex را هدایت کرده است [18].

تمایز بین معاملات آتی و رو به جلو روشن می شود که آیا این قرارداد قابل مبادله است و آیا این پول نقد است یا خیر. یک قرارداد رو به جلو قیمت و عملکرد بین دو طرف را برطرف می کند و به طور کلی شامل تحویل فیزیکی دارایی اساسی ، حداقل در بازارهای کالا (همانطور که از مبادلات رسمی کالا) متمایز است. یک قرارداد آتی مشابه است ، اما در مبادله معامله می شود و ممکن است قبل از سقوط از دست بسیاری از دست ها عبور کند. معاملات آینده کالاهای مدرن صرفاً ابزارهای مالی هستند - آنها فقط "پول حل شده" هستند ، تحویل داده نمی شوند. این باعث می شود آنها کمتر در معرض سوء استفاده از بازار قرار بگیرند ، به عنوان مثالدستکاری قیمت [19]. تسویه حساب آتی برای بازگرداندن طرف مقابل به همان وضعیت مالی طراحی شده است که در صورت بروز عملکرد بدنی اتفاق می افتد.

معاملات آتی و رو به جلو به گونه ای طراحی شده اند که از نظر عملکرد مبدأ معادل عملیاتی باشند ، اما در بازارهای ثانویه بسیار متفاوت عمل می کنند. تجارت آسان آینده ، برای رسیدن به نتایج با کارآمد اقتصادی ، آنها را به یک ابزار جذاب تبدیل می کند. با این حال ، قراردادهای رو به جلو می توانند به صورت خصوصی معامله شوند ، اغلب از طریق شبکه های نمایندگی بزرگ. این نتیجه مشابهی را به دست می آورد - هرچند به روشی خطرناک تر و با هزینه های بالاتر معامله. محصولات مشتق اضافی ، از جمله گزینه ها ، قراردادها-برای اختلاف و توافق های مبادله ، که از لحاظ تاریخی در کنار بازارهای آتی تثبیت شده توسعه یافته است. با گذشت زمان ، گزینه های معامله شده از تجارت (به معنای واقعی کلمه در محدوده خارج از مبادله) بر روی مبادلات حرکت می کردند ، در حالی که توافق نامه ها و قراردادها-برای اختلاف ، تا همین اواخر ، تقریباً کاملاً بدون نسخه (OTC) در آن معامله شده اند. توافق نامه های دو جانبه ، به روشی مشابه قراردادهای رو به جلو [20].

به دلیل مکانیک تسویه حساب ، معاملات مبتنی بر مبادله در قراردادهای گزینه ها به طور کلی به یک بازار آتی با عملکرد مناسب بستگی دارد [21]. گزینه ها درست و نه تعهد ، خرید (گزینه تماس) یا فروش (گزینه قرار داده شده) یک دارایی اساسی را با قیمت اعتصاب معین قبل از تاریخ انقضا مشخص ایجاد می کنند. اینها از طریق همان مکانیسمی که Clearinghouse قراردادهای آتی را حل می کند ، به صورت نقدی تنظیم می شوند. هنگامی که یک خریدار گزینه تماس قابل ردیابی مبادله را اعمال می کند ، Clearinghouse موقعیت آینده "طولانی" را با قیمت اعتصاب گزینه ایجاد می کند (یعنی باعث می شود او یک قرارداد آتی بخرد). Clearinghouse Exchange ، به نوبه خود ، یک موقعیت آینده "کوتاه" را به فروشنده گزینه تماس یکسان اختصاص می دهد (یعنی باعث می شود او قرارداد آتی را بفروشد). در مقابل ، هنگامی که یک خریدار تمرین می کند ، او یک موقعیت آینده "کوتاه" را با قیمت اعتصاب دریافت می کند ، و موقعیت آینده "طولانی" به فروشنده یک Put یکسان اختصاص می یابد [22] 2. این مکانیسم تسویه منظم را تضمین می کند و خطر طرف مقابل را به حداقل می رساند. ما کاملاً انتظار داریم که تجارت گزینه ها از این تنوع به عنوان بخشی جدایی ناپذیر از بازار معاملات آتی CDR مبادله ای توسعه یابد.

از آنجا که بحران مالی 2007-8 روشن شد ، معاملات بدون نسخه در گزینه ها و سایر مشتقات به ویژه در مورد خطرات نقدینگی و به طور پیش فرض طرف مقابل حساس است. اگرچه شبکه هایی که در آن تجارت OTC از مشتقات مالی انجام می شود بسیار زیاد است ، و کل کره زمین را پوشانده است ، این استخرهای با نقدینگی عمیق مستعد به شوک های درون زا و برون زا هستند که می توانند تجارت را متوقف کنند یا آن را به حداقل برسانند ، همانطور که با تعویض اعتباری اعتباری اتفاق می افتد. در مورد اوراق بهادار تحت حمایت وام طی بحران اخیر [23]. از آنجا که الزامات نظارتی نیاز به دارایی های مالی "مشخص به بازار" دارد ، فروش آتش سوزی در نتیجه باعث نارسایی فاجعه بار بازار می شود [24]. به روشی بومی تر ، عدم شفافیت در مورد موقعیت های مالی شرکت کنندگان در بازار ، تشخیص مشوق های احتمالی برای پیش فرض در موارد فردی را دشوار می کند [25]. ادبیات مالی تجربی نشان می دهد که حرکت چنین مشتقات بر روی مبادلات ، هر دو نوع خطرات را کاهش می دهد [26]. به همین دلیل است که یک اجماع نظارتی به نفع انجام این کار وجود دارد.

به طور کلی ، معاملات آتی قراردادهای کوتاه مدت است ، تا چارچوب زمانی علوم آب و هوا. نمونه های کشاورزی با دوره های بیش از یک سال ناشناخته است [27]. به جلوهای بلند مدت از لحاظ تاریخی در بازارهای ارزی مورد استفاده قرار گرفت (که اکنون با توافق های مبادله ای فراتر رفته است [28]). و در بازارهای نفتی که بسیار خطرناک در نظر گرفته می شوند [29].

در مثال CDR ما ، هدف از این قرارداد این است که طرفین بتوانند از تغییر قیمت انتظار می رود در بازه های زمانی طولانی (ده دهه) استفاده کنند - پیشروی افزایش مشخصات ریسک.

ابزارهای بدهی مالی طولانی مدت (به عنوان مثال وام ، اجاره نامه ، اوراق قرضه دولتی) وجود دارد. وام ها و اجاره نامه ها ذاتاً توسط یک کراوات به یک دارایی اساسی پشتیبانی می شوند. در آخرین بحران مالی ، وام ها به اوراق بهادار قابل معامله (اوراق بهادار) تبدیل شدند. در صورت عدم وجود چنین مهندسی مالی ، وام ها برای تجارت در بازارهای ثانویه دشوار است. آنها قارچ نیستند (نه ملک و نه وام گیرنده ، دقیقاً مانند سایر موارد). و هزینه های انحلال قابل توجه است (از طریق سلب حق اقامه دعوی). برای اوراق قرضه دولتی ، طرف مقابل دولت است-که به طور معمول به عنوان یکی از قابل اعتمادترین همتایان مالی در جهان توسعه یافته شناخته می شود ، به همین دلیل اوراق بهادار دولت کوتاه مدت نرخ عاری از ریسک محسوب می شود.

3. امکاناتی برای بازار آتی CDR

چالش سرمایه گذاری در CDR پیش بینی جهت قیمت (تقریباً ناگزیر به سمت پایین) نیست ، بلکه تعیین مقیاس سقوط است. در یک بازار رقابتی ، قیمت پیش بینی شده بیش از حد بالا منجر به فروش از دست رفته می شود. در همه بازارها ، قیمت پیش بینی شده بسیار پایین منجر به ضررهای مالی برآورده شدن قرارداد خواهد شد.

برای یک خریدار ، چنین معامله ای مفید است. فروشنده کالاها یا خدمات با تأثیر کربن می تواند به طور کامل CO را کاهش دهد₂آلودگی با اعتبار CDR ، که در زمان فروش یا ساخت در بازار آتی خریداری شده است. این بازارها به طور کلی ممکن است شبیه بازار جبران خسارت های کربن داوطلبانه (VCO) باشد [30]. یک الگوی جایگزین برای فرزندخواندگی و منبع تقاضای بازار می تواند طرح های تجارت انتشار گازهای گلخانه ای با دولت (ETS) باشد ، مانند مواردی که در ایالت کالیفرنیا ، اتحادیه اروپا و چین توسعه یافته است [31].

اگر برنامه ای برای تکیه بر CDR به عنوان یک راه حل کم هزینه برای CO وجود داشته باشد₂مشکل ، در پیش بینی کاهش قیمت ، به تعویق انداختن مصرف ، از نظر اقتصادی قابل توجهی ایجاد می کند. معاملات آتی CDR قابل اعتماد یک بسته مناسب را به خریدار ارائه می دهد و به آنها امکان می دهد با دست های تمیز از یک معامله در غیر این صورت کثیف دور شوند.

ما معامله ایده آل خود را تعریف می کنیم:

• یک خریدار به دنبال CDR است ، معادل آلودگی که او ایجاد کرده است (یا از نظر اقتصادی مسئول آن است) - ما 1 تن می گیریم. بر این اساس ، وی تصمیم به خرید تعهد برای حذف 1 AAU از جو تا هر تاریخ رضایت بخش - ما حداکثر 30 سال طول می کشد. پیدا کردن این قیمت برای حذف فوری یا نزدیک مدت CO₂به طور غیرقابل قبول زیاد است ، در عوض او به دنبال خرید قرارداد برای تحویل در تاریخ پیش رو یا ورود به یک قرارداد آینده با پول نقد با عملکرد مالی معادل است. مشروط بر اینکه چنین قرارداد "تاریخ رضایت بخش" را می توان با قیمت پایین تر از سود اقتصادی از انتشار CO به دست آورد₂در حال حاضر ، یک بازیگر منطقی منطقی است که اکنون منتشر شود و برای حذف آینده قرارداد ببندد.
• یک فروشنده معتقد است که می تواند خدمات 1 تن CDR را به بازه زمانی خریدار با قیمت پایین تر از نقطه بفروشد. فروشنده پس از این فرض که پیشرفت تکنولوژیکی باعث شده تا CDR تا موعد مقرر ارزان تر شود ، فروشنده به دنبال پرداخت پول نقد آینده خواهد بود. فروشنده آینده از هرگونه قیمت پیش بینی شده پایین تر از قیمت قرارداد سود خواهد برد ، در حالی که فرض ریسک ذاتی در آن داوری است.
• یک تولید کننده بنگاه است که فناوری CDR/GGR را پیشنهاد می کند یا پیشنهاد می کند. در حالی که چنین فناوری به طور قابل توجهی سوداگرانه یا آزمایشی باقی مانده است ، آنها قادر به فروش اعتبار در بازار آتی نیستند. با این حال ، هنگامی که این فناوری به "قابل پرداخت" تبدیل شد (یعنی فرض بر این است که ریسک فناوری حداقل است) ، پس آنها می توانند شروع به فروش قراردادها کنند.

در فروش ظرفیت خود از قبل برای تولیدکننده فایده ای دارد ، اما حزب اصلی فعال اقتصادی در بازار فروشنده است-که در مورد قیمت آینده موضع گیری می کند و با فرض خطرات چنین مواردی ، اطمینان اقتصادی نزدیک مدت را فراهم می کندقضاوت قیمت

ما مسئله تأیید عملکرد را به طور کلی در نظر نمی گیریم - با فرض استانداردهای توافق شده. ما فقط خودمان را با مسائل مربوط به قیمت گذاری ، پیمانکاری و ریسک نگران می کنیم - در مورد عملکرد این تعهدات پذیرفته شده در تاریخ های آینده. با وجود موارد فوق ، ما پیشنهاد می کنیم که قراردادهای قابل اعتماد از این نوع با فعالیت های ذخیره سازی زیست کره مرتبط نباشند-از جمله ذخیره کربن احتمالاً خیلی کوتاه مدت است که یک راه حل جامع برای شرکت خریدار باشد₂انتشار گازهای گلخانه ای3 بر خلاف موضوعاتی که در مورد آنها بحث می کنیم ، ذخیره سازی کربن زیست توده طیف متفاوتی از موضوعات (به عنوان مثال زمان رشد) دارد. این موارد به طور گسترده در ادبیات دیگر مورد بحث قرار گرفته است ، به عنوان مثالکسانی که با بانکداری کربن و بدهی های کربن سروکار دارند [32].

بازارهای بدهی کربن به طور قابل ملاحظه ای مناسب تر با نیازهای جنگلداران در مقیاس کوچک است که نگرانی های اصلی آنها صاف کردن جریان نقدی و به حداقل رساندن هزینه های معامله است [33]. در روشهای ذخیره سازی بیولوژیکی (به عنوان مثال جنگل زدایی) خطر فناوری بسیار کمتری وجود دارد تا رویکردهای CDR با فناوری پیشرفته که انتظار می رود قیمت های آینده با سرعت بیشتری کاهش یابد. برای کسانی که درگیر ذخیره سازی بیولوژیکی هستند ، خطرات در درجه اول نظارتی و سیاسی است ، زیرا سیاست آب و هوا هم به توافق های بین المللی و هم به سیاست داخلی بستگی دارد ، مانند انتخابات اخیر ریاست جمهوری آمریکا ، که می تواند منجر به لغو توافق های پاریس توسط ایالات متحده شود ، ایالات متحده ،و در هر صورت ، منجر به کاهش اراده سیاسی برای حمایت از تلاش های کاهش خواهد شد [34] 4. خط مشی و خطرات نظارتی می توانند به راحتی شرکتهای کشاورزی در مقیاس کوچک را ورشکسته کنند.

تشویق پروژه های جنگل زدایی و سایر روشهای ذخیره سازی بیولوژیکی در جهان در حال توسعه ، اولویت بانک جهانی بوده است ، که تسهیلات حراج خلبانی آن برای کاهش متان و تغییر آب و هوا (PAF) ، که در ژوئیه 2015 برگزار شد ، جریان داشت [35]. PAF به عنوان یک بازار اصلی گزینه های قابل تجارت ، که از طریق حراج ها اختصاص می یابد ، عمل می کند [36]. آنها یک سرمایه بازار هدف 100 میلیون دلار آمریکا دارند و الگوی مهمی را برای همکاری بین المللی در طراحی بازارهای جهانی CDR ارائه می دهند [37].

مقیاس و حجم بازارهای CDR که توسط شرایط توافق نامه های پاریس پیش بینی شده است ، که پیش بینی توسعه نزدیک به فن آوری های تولید گازهای گلخانه ای منفی و حضور عوامل ، با انتظارات ناهمگن در مورد نرخ کاهش قیمت ، حاکی از آن است که بازارهای آینده (که آن را نشان می دهد. به احتمال زیاد ، می تواند گزینه های معاملاتی را نیز فراهم کند) طراحی بازار است که توسط آلاینده های در مقیاس بزرگ و واسطه های مالی ترجیح داده می شود. بنگاه های مالی و مدیران سرمایه گذاری (از جمله سرمایه گذاران نهادی مانند صندوق های بازنشستگی ، شرکت های بیمه و موقوفات) به ویژه بازارهای CDR ثانویه را که وسایل نقلیه برای محافظت از ریسک مرتبط با سرمایه گذاری های احتمالی در فن آوری های تولید گازهای گلخانه ای منفی فراهم می کند ، ارزش می دهند [38]. این امر به ویژه با توجه به گرایش فعلی به نهادینه سازی و مالی سازی در بازارهای جهانی سرمایه و نیاز به قراردادهای قابل تجارت با مبادله و استاندارد ، صادق است [39].

ما در این مقاله در نظر نمی گیریم که چگونه ممکن است چنین قراردادهایی در عمل موظف یا استفاده شود. این سؤالات سیاسی است نه بندهای اقتصادی. این قراردادها ممکن است به صورت داوطلبانه انجام شود - مانند قراردادهای مدرن VOC ، با انگیزه های مختلف. آنها ممکن است با تعهد انجام شوند: با وظیفه قانونی یا تعهدات زنجیره تأمین (به عنوان مثال خرید بتن ساختمانی ممکن است جبران خسارت را به عهده بگیرد₂ناشی از تولید).

4- خرابی بازار و پاسخ های نظارتی

ماهیت سطحی جذاب آینده CDR ، پیچیدگی های مختلف و محدودیت های قابل توجهی را مبدل می کند. آنها با آینده های معمولی تفاوت زیادی دارند: نقش خریداران و فروشندگان در مورد خطر معکوس می شود.

در مثال کلاسیک کشاورزی (صرفه جویی در عدم موفقیت در محصول) دارایی های تحت پوشش قرارداد مطمئناً وجود خواهد داشت. کشاورز فرصت کمی برای پرداخت مجدد این قرارداد ، صرفه جویی در کنار گذاشتن مزرعه یا فروش محصولات زراعی در جای دیگر - تحریم ها. در معادل CDR ، خطر فناوری قابل توجهی وجود دارد. فروشندگان ممکن است فناوری را که تحویل داده نمی شود پیش بینی کنند. ممکن است دیر باشد ، همانطور که انتظار می رفت ، کار نمی کند ، یا ممکن است بسیار گران تر از آنچه پیش بینی شده است. این ریسک فناوری بر خطرات متعارف طرف مقابل می افزاید. یک بازار آتی CDR خطرات بیرونی قابل توجهی (غیرقابل تحمل) را متحمل می شود ، بیشتر از موارد معمولی در بازارهای کالایی معمولی. در مقابل ، قیمت ذرت در یک فصل رشد ، تحت تأثیر تغییر فناوری قرار نمی گیرد.

علاوه بر این ، یک بعد نظارتی برای خطر فناوری وجود دارد. تولیدکنندگان CDR ممکن است مایل به ارائه قیمت توافق شده باشند ، اما ممکن است از انجام این کار جلوگیری شود. به عنوان مثال ، استراتژی ارزان قیمت لقاح آهن اقیانوس (OIF) [40] بحث برانگیز است [41] ، و ممکن است ممنوع باشد. به احتمال زیاد ، ضبط مستقیم هوا (DAC) [42] به طور قابل توجهی گران تر از تغییر در کاربری اراضی خواهد بود. بنابراین ممکن است یک ارائه دهنده از نظر فنی و اقتصادی انجام دهد ، اما از دیدگاه نظارتی غیرممکن است. تغییر قیمت حاصل (فرض غیر منتظره) ممکن است فروشنده را کاملاً ناتوان از انجام تعهدات قراردادی خود کند.

ما می توانیم بازار آتی خدمات CDR را با سایر بازارهای مقایسه کنیم که در آن می توان از چنین قراردادهایی استفاده کرد. قانون مور [43] افزایش قابل اعتماد در توانایی محاسبات را با گذشت زمان نشان می دهد. یک سرمایه گذار معقول ممکن است تعیین کند که وی می تواند با اطمینان قرارداد برای تأمین توانایی محاسبات با هر قیمتی بالاتر از آنچه پیش بینی شده توسط قانون خوب آزمایش شده مور است. بر این اساس ، سطح خطر متوسط خواهد بود.

در مقابل ، ظرفیت سرمایه گذاران ماهر برای پیش بینی قیمت های آینده CDR توسط وضعیت توسعه اولیه فناوری محدود است. داده های تاریخی که می توانند فرضیه کاهش قیمت های آینده را پایه گذاری کنند ، پراکنده است.

احتمالاً دو عامل تأثیر قریب به اتفاق در هزینه های فناوری در CDR (متمایز از هزینه های نظارتی) دارند. اینها اولاً زمان و دوم مقیاس استقرار است.

با توجه به زمان: مجموعه متنوعی از فن آوری های فعال کننده CDR پیش بینی می شود (به عنوان مثال انرژی خورشیدی مازاد برای DAC ، بررسی لرزه ای بهبود یافته برای CO₂ذخیره سازی). توسعه این فناوری ها به احتمال زیاد از خود CDR جدا شده است و بنابراین "نشستن و انتظار" ممکن است منجر به کاهش قیمت های زیادی شود. ما مرحله مختلف توسعه را برای فن آوری های مختلف تأیید می کنیم ، اما توجه داشته باشید که هیچ یک از آنها به طور قاطع در مقیاس به عنوان یک سیستم کامل آزمایش نشده اند. با توجه به استفاده از CO₂تدفین ، مانند بازیابی روغن پیشرفته ، مؤلفه تولید یک CO خالص₂جریان همچنان چالش برانگیز است. به عنوان مثال ، در انرژی زیستی با ضبط و ذخیره کربن (BECCS) ، در پایداری تأمین سهام خوراک مناسب ، بدون انتشار گازهای زنجیره تأمین بیش از حد ، تأثیرات اکوسیستم ها ، رقابت محصولات غذایی یا تولید GHG ناشی از تغییر کاربری اراضی باقی مانده است [47]بشر

مقیاس استقرار یک عامل جیوه تر است. افزایش مداوم در حجم تولید یکی از مهمترین نشانه های کاهش هزینه های آینده است ، زیرا اقتصادهای داخلی و خارجی مقیاس در یک صنعت (یک منحنی تجربه "یا" منحنی یادگیری ") نگه می دارد [45]. با این حال ، قراردادهای آتی معمولاً در یک زمان توافق شده در معرض عملکرد قرار می گیرند ، نه یک حجم بازار توافق شده. بر این اساس ، پیش بینی تعامل پیچیده بین زمان ، مقیاس و قیمت چالش برانگیز است. اگر یک ارائه دهنده آینده استقرار سریع را به عهده بگیرد ، ممکن است مجبور شود با قیمت بسیار بالاتری از آنچه پیش بینی شده است ، انجام دهد. در مقابل ، یک فروشنده بی احتیاط محتاطانه می تواند آینده های CDR را بیش از حد قیمت گذاری کند ، با فرض اینکه تقاضای کم باعث افزایش قیمت ها شود. او حاشیه بزرگی را ایجاد می کرد - اما با حجم کم فروش. در یک بازار رقابتی ، او ممکن است به سادگی از آن خارج شود.

کل سود بازار مرتبط با مقیاس است. کاهش کم هزینه تقریباً حاکی از تقاضای CDR با قیمت بالا نیست. بر این اساس ، در بازارهای CDR در مقیاس کوچک ارزش کمی یا کمی وجود ندارد ، زیرا هیچ حق بیمه کمبود قابل توجهی در دسترس نیست. یک مورد سرمایه گذاری قوی نیاز به فرض مقیاس دارد. خریداران به ناچار ارائه دهندگان را با خوش بین ترین مدل های مقیاس گذاری آینده انتخاب می کنند. علاوه بر این ، سرمایه گذاران ممکن است به شرکتهایی جذب شوند که پیش بینی های آنها به طور مشابه خوش بینانه است. خطر بالقوه انتخاب داروینی برای توهم و انکار در بین ارائه دهندگان خدمات وجود دارد. شرکت هایی که پیش بینی های هوبریستی را انجام می دهند ، ممکن است تنها کسانی باشند که قادر به جذب خریداران یا سرمایه گذاران هستند. این خطرات شدید را ایجاد می کند: نه تنها برای بخش ؛بلکه به دلیل اندازه بالقوه بازار نیز به اقتصاد وسیع تر.

مسئله ریسک عملکرد برای موفقیت یا عدم موفقیت مفهوم آینده CDR اساسی است. اگر آینده های CDR یک بازار مالی کوچک باشد ، می توان خطرات بازار را در بر گرفت ، اما آنها به عنوان یک ابزار سیاسی شکست می خوردند. فقط یک بازار بزرگ قادر به تأثیر معنی دار بر مشکل آب و هوا است. بر این اساس ، ارزیابی ریسک بازار باید شامل فرض مقیاس باشد.

در مقیاس ، این چالش به یکی از عملکردهای قابل اعتماد تبدیل می شود. در آینده های معمولی ، یک سپرده عملکرد را تضمین می کند. با فرض اینکه کدو تنبل 1 +/− 20C است ، سپرده 40C عملکرد را تضمین می کند. حتی یک قرارداد که بالاترین قیمت را فرض می کند ، اما کمترین قیمت را می یابد ، یک خریدار را برای بازپرداخت تحریک نمی کند.

آینده CDR ممکن است با عدم اطمینان قیمت به طرز چشمگیری روبرو شود. فن آوری های مورد علاقه ممکن است دیر ، قیمت بیش از حد ، ناامن یا ممنوع باشد. با کاهش قیمت های شیب دار ، و بازه های زمانی طولانی به عملکرد ، چنین عدم اطمینان ممکن است منجر به سپرده ممنوع شود. با 20 تا 60 دلار در هر تن CO₂، ریسک فرض شده 40 دلار است. این امر نیاز به سپرده فروشنده 40 دلار در قراردادی دارد که ممکن است با قیمت 20 دلار فروخته شود. این هزینه نه تنها هزینه ای است. اما در یک بازار ابتدایی (یعنی بدون سپرده گذاری) ، یک خریدار بد ممکن است قراردادهایی را خریداری کند ، سپرده را جیب کند و از آنجا دور شود. این یک خانه ترخیص کالا از گمرک مرکزی را که در بازارهای آینده مدرن یافت می شود ، موظف می کند.

Escrow مشکل قرارداد را که نیاز به سپرده به مراتب بیشتر از حاشیه های انتظار می رود حل نمی کند - که باید برای ده ها سال ارائه شود. این یک شکل قراردادی کاملاً غیرواقعی است.

بازارهای آینده موجود به طور کلی از تماس های حاشیه مکرر (به عنوان مثال روزانه) برای اطمینان از نقدینگی استفاده می کنند. این یک ساختار بازار است که به خوبی برای بازارهایی که دارای طیف وسیعی از ویژگی های معمولی در بازارهای کالاهای معمولی هستند ، عملکرد خوبی دارد:

• نوسان قیمت ها
• با اندازه متوسط ، در مقایسه با اقتصاد جهانی
• قراردادهای کوتاه مدت

در مقابل ، بازارهای CDR/GGR ویژگی های مختلفی دارند

• انتظار می رود قیمت های نقطه سقوط ، در طول زندگی قرارداد
• بزرگ در مقایسه با اقتصاد جهانی
• قراردادهای طولانی مدت

یک استراتژی جایگزین برای کنترل عملکرد ، تنظیم بازار است. بازار بیمه از نزدیک با یک ساختار بالقوه جذاب برای بازار آینده CDR موازی است. در بیمه ، خطرات روزمره (سرقت ، آتش خانه) می تواند توسط یک شرکت واحد تحمل شود. با وجود سهام کافی از سیاست ها ، چنین خطرات بسیار قابل پیش بینی می شوند. بیمه شده اساساً برای تبدیل یک هزینه غیرقابل پیش بینی (یک سرقت) به یک پیش بینی (حق بیمه) پرداخت می کند. در مقیاس بزرگ یا خطر سیستمیک (طوفان ها ، سیل ها و زمین لرزه ها) بیمه شده و بیمه گذار را در موقعیت های مشابه تر قرار می دهند-زیرا ممکن است ضررهای اساسی در سرتاسر نمونه کارها رخ دهد. بر این اساس ، شرکت های بیمه به بیمه خود نیاز دارند. چنین بیمه ای "فاجعه بار" در بازار بیمه اتکایی فروخته می شود ، تا تجربه ای را که صاحب خانه در مثال اول - کاهش خطر ، با قیمت مناسب از آن استفاده می کند ، تکرار کند. بیمه گرها با دقت اوراق بهادار خود را متعادل می کنند. طوفان ها در هر سال به همه شهرهای ممکن اعتصاب نمی کنند.

در مقابل: به عنوان یک کالا ، CDR خطرات یکسان را در کل بازار به طور همزمان ایجاد می کند. بسیاری از این خطرات نظارتی هستند که به نوبه خود محافظت یا بیمه کردن در برابر آن دشوار است و می تواند منجر به خرابی فاجعه بار بازار شود [46]. علاوه بر این ، اگر یک آینده CDR به دلیل عدم دسترسی به فناوری مهم مهم ، شکست بسیاری از افراد دیگر نیز امکان پذیر باشد ، عدم موفقیت بسیاری دیگر نیز امکان پذیر است. به احتمال زیاد ، از آنجا که آینده های CDR مبتنی بر فن آوری های مختلف است ، اثرات خرابی های فناوری در قیمت گذاری منعکس می شود. این به سؤال از مقیاس اثر تبدیل می شود. اگر فروشندگان هزینه CDR 40 دلار از تولید کنندگان را به عهده بگیرند ، قیمت 41 دلار ممکن است برای برخی فاجعه بار باشد ، اما برای بیشتر زنده مانده است. در مقابل ، قیمت 50 دلار احتمالاً باعث ایجاد موجی از خرابی های شرکت ها می شود که برای تأثیرگذاری بر اقتصاد گسترده تر کافی است. قیمت 200 دلار در هر تن به سادگی غیرقابل برگشت خواهد بود.

دو عامل برای افزایش خطرات بازار ترکیب می شوند: "فشار انتخاب" ، هنگامی که تنها بیشترین صعودی شرکت ها سرمایه گذاران و مشتریان را جذب می کنند. و رفتار مضاعف از "بازیگران بد". مدیران و سهامداران بنگاه هایی که خدمات CDR را در یک قرارداد آتی ارائه می دهند ممکن است خطرات بی پروا (خطر روحیه) داشته باشند ، یا ممکن است به طور عمدی قراردادهایی را که به طور جدی کلاهبرداری (خطر اخلاقی) هستند ، امضا کنند - هیچ قصد برای تحویل آنها را ندارند [47]. این موضوعات بالقوه خطرات عمده ای را برای توسعه یک بازار سالم و کاربردی در آینده CDR نشان می دهد.

با وجود بازارهای ذاتاً نامناسب ، تنظیم کننده ها با یک عمل متعادل کننده دشوار روبرو هستند: رشد بسیار حیاتی است ، اما خطرات سیستمیک (آب و هوا و اقتصادی) را تشویق می کند که به راحتی قابل کاهش نیست.

تنظیم کننده همچنین ممکن است عملکرد و استانداردهای CDR را تأیید کند. به طور خلاصه: تکنیک های CDR در عوارض جانبی و خطرات بسیار متفاوت است:

• تأثیر محیطی - برخی خوش خیم هستند (به عنوان مثال DAC). برخی دیگر اکوسیستم ها را مختل می کنند (به عنوان مثال OIF).
• خطر طولانی مدت-هوازدگی پیشرفته [48] ذخیره قابل اعتماد را ارائه می دهد. ذخیره کم عمق شرکت تحت فشار₂(بعد از DAC) خطرات را به خطر می اندازد [49].
• تکنیک های بیولوژیکی (به عنوان مثال جنگل زدایی) به طور معمول منجر به ذخیره موقت CO می شود₂(به عنوان مثال یک قرن) [50].

فراتر از محدوده های دقیق CDR ، پیچیدگی های بیشتر در زمینه گسترده تر GGR وجود دارد.

بر این اساس ، ما به طور کلی توجه می کنیم که CDR از بازار همگن بودن دور نیست. زیرا CDR به کالایی کاهش می یابد ، باید تلاش شود تا از اعتبار اعتباری اطمینان حاصل شود. علاوه بر این ، استفاده از GGR به عنوان جایگزینی برای CDR به طور معقول موضوع تنظیم اضافی ، هم در معادل سازی و هم در مورد اثرات محیطی خواهد بود. این امر باعث افزایش بار نظارتی خواستار می شود. ایجاد تنظیم کننده های جداگانه برای تأیید و مسائل مربوط به آینده ممکن است مورد تحسین قرار گیرد - اگرچه در نتیجه تعامل ، استقلال را به یک چالش بزرگ برای اجرای موفقیت آمیز تبدیل می کند - با انگشت با اشاره به نتیجه احتمالی هرگونه خرابی در بازار.

طیف وسیعی از مداخلات احتمالی برای یک تنظیم کننده فقط بازار وجود دارد:

طول قرارداد - قراردادهای طولانی تر خطرناک تر است. پیش بینی قیمت های بلند مدت نه تنها به خطرات فناوری قابل پیش بینی بستگی دارد (با گذشت زمان ، این موارد کمتر پر سر و صدا می شوند بلکه بزرگتر می شوند ، بلکه بر خطرات اجتماعی (که به طور کلی با گذشت زمان افزایش می یابد). در صورت عدم وجود منحنی هزینه تعیین شده ، ظرفیت هر بنگاه برای پیش بینی در مورد جامعه ، سیاست ، اقتصاد و غیره در یک بازه زمانی دهه ها بسیار سوال برانگیز است.

منابع - تنظیم کننده ها ممکن است به دنبال ایجاد محدودیت هایی برای طرفین واجد شرایط برای معامله یا حداقل به کارگران خود باشند. کاندیداهای آشکار ، مؤسسات اصلی مالی و بیمه گر هستند. با این حال ، بحران مالی سال 2008 به وضوح نشان داده است که مؤسسات تراشه آبی در برابر فروپاشی غیر منتظره آسیب پذیر هستند. بی ثباتی که منجر به حمایت از مؤسسات می شود ، "خیلی بزرگ برای شکست" تلقی می شود - با توجه به محافظت از بازارهای خصوصی ، حمایت از حمایت از دولت (اساساً جامعه پذیری ریسک ، و خصوصی سازی سود - یک شکست کلاسیک بازار).

شفافیت - تنظیم کننده ها ممکن است خود را با مدل های تجاری نگران کنند ، نه فقط معاملات. محدودیت های مشابه در بخش بانکی (به عنوان مثال الزامات کفایت سرمایه) وجود دارد [51]. بررسی دقیق مدل های هزینه و برنامه های تحویل ممکن است مورد توجه قرار گیرد.

ممکن است موزائیک از رویکردهای فوق انتظار داشته باشد ، و ما به طور جداگانه استدلال کرده ایم که در حل مشکلات مرتبط با طول قرارداد و شفافیت با توجه به مشارکت بازار ، نقشی در فن آوری blockchain در حال ظهور وجود دارد [52].

یک بازار تنظیم شده مزایای بالقوه ای را ارائه می دهد. با این حال ، خطرات ذاتی در تکیه بر بازار آینده برای فناوری هایی که عبارتند از: به سرعت در حال کاهش قیمت است. و پتانسیل بی ثبات کردن اقتصاد جهانی را دارد.

قراردادهای آتی فعلی به طور معمول کوتاه مدت هستند و در بازارهایی با درجه اطمینان بسیار بالاتر از قیمت استفاده می شوند. مشخص نیست که آیا یک ساختار نظارتی می تواند ایجاد شود که اجازه می دهد تا معایب ذاتی یک بازار آتی CDR بخش خصوصی برطرف شود.

در مقابل ، ما به توافق های بین المللی اخیر توجه می کنیم که CDR را در دراز مدت اجباری می کند. ما همچنین توجه می کنیم که سطح بالای سرمایه گذاران اعتماد به اوراق قرضه دولتی طولانی دارند-حتی مواردی که بخش قابل توجهی از تولید ناخالص داخلی (تولید ناخالص داخلی) را نشان می دهند. در نتیجه ما پیشنهاد می کنیم که آینده های CDR تحت حمایت دولت یک ابزار معقول و معتبر باشد و اعتماد به نفس بازار را به خود جلب کند. در واقع ، بدون وجود چنین ابزار قراردادی ، تعهدات دولتی به CDR ممکن است فاقد تحویل مطمئن باشد.

5. نتیجه گیری ها

معاملات آتی نمایانگر ابزاری جذاب و مفید برای شرایط CDR است: یعنی یک فناوری نوپا ، با نیاز طولانی مدت به استقرار آینده در یک ظرفیت درمانی. فروشندگان آینده CDR می توانند از کاهش قیمت ناشی از توسعه فناوری بهره مند شوند. خریداران اطمینان قیمت نزدیک به مدت را به دست می آورند. و در برخی شرایط ، قیمت گذاری مطلوب در مقایسه با کاهش. نتیجه مزایای خرد اقتصادی قابل توجه: کاهش هزینه های بزرگ ؛یقین افزایش می یابدو پیشرفت های ناشی از رفاه.

با این حال ، ماهیت آینده CDR باعث ایجاد فرم های قرارداد خود تنظیم شده ذاتاً دشوار می شود. مدت زمان طولانی و عدم قطعیت قیمت های بزرگ ، آینده های کنترل نشده CDR را غیرقابل اجرا می کند. بنابراین ، یک تنظیم کننده مورد نیاز است: برای اطمینان از توانایی طرفین در قراردادهای آتی. و/یا برای اطمینان و کنترل سپرده ها.

علاوه بر این ، آینده های CDR یک بازار بالقوه بسیار بزرگ هستند - به طور ضروری ، برای بهره مندی از آب و هوا. بنابراین ، عوامل کلان اقتصادی و سیستمیک باید در نظر گرفته شود. در حالی که مزایای خرد اقتصادی فوق ، مزایای کلان اقتصادی بالقوه کلان را در کل (بر اساس اندازه بزرگ بازار) ارائه می دهد ، یک خطر ذاتی وجود دارد که آینده های CDR ممکن است توسط بازار خصوصی کم ارزش باشند-و در واقع "فشار انتخاب" برای چنین بازار وجود داردعدم وقوعیک قیمت کوچک زیر به سادگی منجر به از دست دادن سود مورد انتظار توسط فروشندگان یا شاید ضرر مالی خالص خواهد شد. در مقابل ، یک قیمت بزرگ زیر ممکن است منجر به ورشکستگی بنگاه های موظف به تحویل قرارداد شود. در این سناریو ، قراردادها ممکن است نادیده گرفته شود - در نتیجه از دست دادن بزرگ ابزار به جامعه. هرگونه تلاش برای اجرای قراردادهای کم قیمت ممکن است منجر به سقوط شرکت های بزرگ شرکت شود و بحران مالی عمومی را شبیه به وقایع 2007-8 کند. کنترل این خطرات بازار به درستی نگرانی از هر تنظیم کننده قانونی خواهد بود - اما ظرفیت انجام این کار لزوماً ناشی از تمایل نیست.

بر این اساس ، ما خطر بالای خطر اخلاقی و روحیه را شناسایی می کنیم و نیاز به تنظیم محتاطانه بازار را نشان می دهیم. با این حال ، ما به محدودیت های ذاتی یک رویکرد نظارتی در پرداختن به نارسایی بازار توجه می کنیم: عدم قطعیت قیمت و حجم معاملات بزرگ ، تمایل به ایجاد خطرات سیستمی به جامعه دارند. بنابراین به طور کلی می فهمیم که تشویق قراردادهای آتی در بخش خصوصی بلند مدت در بهترین حالت خطرناک است. و در بدتر بی پروا ، یا حتی بدخلقی.

بر این اساس ، ما فقط استفاده از آتی CDR تحت حمایت دولت را برای حمایت از هرگونه تعهدات دولتی تحت معاهدات آب و هوایی پیشنهاد می کنیم. از نظر عملی ، این امر به مالیات کربن نزدیک می شود ، با این که دولت موافقت می کند تا خدمات CDR را در تاریخ آینده تأمین کند.

پانویسها و منابع

در بحث های ما در مورد طراحی بازار ، ما به طور خاص GGR را از CDR متمایز نمی دانیم ، بلکه این تعریف را برای کامل بودن فقط به عنوان یک بازار آتی CDR در نظر می گیریم ، همچنین می تواند بستر تجارت سایر قراردادهای GGR را در مقیاس بسیار کوچکتر به روشی فراهم کند. هیئت تجارت شیکاگو تا اواخر قرن نوزدهم ، به عنوان مهمترین مبادله برای معاملات آتی گندم ، اما همچنین ذرت ذرت ، جو دوسر ، چاودار یا جو را در حجم بسیار کوچکتر معامله می کرد. ببینید [5].

در اینجا ، "کوتاه" و "کوتاه" به خرید ("طولانی رفتن") و فروش ("فروش کوتاه") مراجعه کنید و به اصطلاح (مدت طولانی یا کوتاه مدت) قرارداد مراجعه نکنید. این اصطلاحات متعارف است ، اما ممکن است کسانی را که با زبان بازارهای مالی آشنا نیستند اشتباه بگیرد.

یک شرکت زمین شناسی به درستی طراحی و مهندسی شده₂فرض بر این است که مخزن بدون نگهداری در بازه های زمانی Centurial پایدار است ، اما ممکن است تغییر در کاربری اراضی رخ دهد و جلوگیری از آن دشوار است.

حداقل انتظار می رود که انتخابات ترامپ هرگونه پشتیبانی بالقوه فدرال برای پروژه های ذخیره سازی بیولوژیکی را با یک چرخه انتخابات به تأخیر بیندازد.